Ήταν Παρασκευή 1 Ιουνίου 1973 όταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, με την συγκατάθεση της κυβέρνησής του, αποφασίζει την κατάργηση της Ελληνικής Βασιλευομένης Δημοκρατίας και την κήρυξη του Βασιλιά των Ελλήνων Κωνσταντίνου Β΄, καθώς και των διαδόχων του, ως έκπτωτους.
Αφορμή θα σταθεί η ανταρσία του πλοίου του ναυτικού "Βέλους", το οποίο αποχώρησε από άσκηση του ΝΑΤΟ και ζήτησε άσυλο στην Ιταλία. Αυτό ήταν το διάγγελμα που παρουσίασε προς τον Ελληνικό λαό ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο οποίος την ίδια μέρα θα αναλάβει καθήκοντα προσωρινού Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Ελληνικέ Λαέ,
Εν ονόματι της Επαναστάσεως, η οποία συνεχίζεται αναπτυσσομένη μέχρις ολοκληρώσεως και κατοχυρώσεως της αποστολής της, απευθύνομαι σήμερον προς τον νου, αλλά και προς την καρδιά σου και με υψηλή συνείδηση του υπέρτατου χρέους έναντι του Έθνους και της Ιστορίας, σε καλώ όπως, αιρόμενος υπεράνω ατομικών αδυναμιών, αντιμετωπίσης το θέμα της Ελλάδος με αποκλειστικώς εθνικά κριτήρια, χάριν του μέλλοντός σου και του μέλλοντος των γενεών, που έρχονται.
Η Επανάσταση, με τη βοήθειά σου και διά κοινής όλων μας προσπάθειας, τα αποτελέσματα της οποίας εχαρακτηρίσθηκαν διεθνώς ως "θαύμα της συγχρόνου Ελλάδος", συνεπλήρωσε πλέον το αποτρεπτικό και ανορθωτικό μέρος της αποστολής της. Ο εμφύλιος πόλεμος, ο οποίος επήρχετο απειλητικός, απετράπη. Ο κίνδυνος τελικής επικρατήσεως του καραδοκούντος κομμουνισμού απεσοβήθη. Εδημιουργήθησαν υγιείς βάσεις σταθερής οικονομικής αναπτύξεως. Εβελτιώθη το βιοτικό επίπεδο όλων των κοινωνικών στρωμάτων. Εξασφαλίσθη η πολύτιμη εσωτερική γαλήνη της χώρας. Εθεσπίσθηκαν και ετέθησαν σε εφαρμογή πλείσται μεταρρυθμίσεις διοικητικού και κοινωνικού εκσυγχρονισμού. Ενεθαρρύνθη και ενισχύθη η ατομική πρωτοβουλία. Κατασκευάστηκαν μεγάλης έκτασης έργα υποδομής. Οργανώθη αρτίως η εθνική άμυνα. Αναπτύχθηκαν εποικοδομητικές σχέσεις με όλες τις χώρες. Καρπός της ωραίας αυτής και κοινής προσπάθειας είναι η διαμορφωθείσα έκδηλος εθνική αυτοπεποίθηση.
Η Επανάσταση έταξε, επίσης, ως σκοπό της να εξυγιάνη τον πολιτικό βίο της χώρας, ν' αποκλείσει κάθε πιθανότητα παλινδρομήσεως προς το παρελθόν, να οργανώσει τη δημόσια ζωή χωρίς κινδύνους διχασμών, εθνικών αποπροσανατολισμών και κοινωνικών αναταραχών και να εγκαθιδρύσει εξουσία αντλουμένη εκ του λαού, ασκούμενη διά του λαού και ελεγχομένη από το λαό, άνευ της δυνατότητας παρεμβάσεως οποιουδήποτε ξένου εις την ελευθέρα εθνική βούλησή του και επηρεασμού της από οποιασδήποτε μορφής δημοκοπίας.
Προσπάθεια προς την κατεύθυνση αυτή άρχισε με την κατάρτιση -μέσω συνεργασίας ομάδος ειδικών νομομαθών, Κυβερνήσεως και λαού- του ψηφισθέντος κατά Σεπτέμβριο του 1968 Συντάγματος. Το Σύνταγμα τούτο, δεχόμενο τους θεμελιώσεις κανόνες του προϊσχύσαντος Συντάγματος του 1952, απέβλεπε εις τη διαμόρφωση πλαισίου λειτουργίας της πολιτείας, εντός του οποίου θα εξουδετερούντο οι διαπιστωμένες υφ' όλων αδυναμίες του παρελθόντος, οι χαρακτηριστικότερες των οποίων ήταν: η έλλειψη αρμονικής συνεργασίας των εξουσιών, η άνευ συνειδήσεως πολιτικής ευθύνης δημοκοπία, η κακή χρήση της λαϊκής εντολής και η χαμηλή στάθμη της κοινοβουλευτικής διαδικασίας.
Προτείνοντας το Σύνταγμα εκείνο εις το λαό προς έγκριση, ζητήσαμε ταυτοχρόνως και την εξουσιοδότησή του όπως τηρηθούν εν αναστολή ορισμένα άρθρα του, τα οποία θα ετίθεντο σταδιακά εν ισχύ με απόφαση της Κυβερνήσεως' όπως ασκήται η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία υπό της Κυβερνήσεως μέχρι πλήρους εφαρμογής του Συντάγματος' και όπως την απόφαση της πλήρους εφαρμογής, διά της διενέργειας εκλογών και προσκλήσεως του αυτοεξόριστου βασιλέως προς επάνοδο, λάβη κατ' ελευθέρα κρίση της η Κυβέρνηση. Και ο λαός διά της συντριπτικής πλειονοψηδίας του 92% των πολιτών απάντησε: ΝΑΙ.
Τι εσήμαινε όμως εκείνο το ΝΑΙ; "Ναι" εις το Σύνταγμα ή "ναι" στην Επανάσταση; Υποστήριξαν τινες -μετουσιώνοντες την επιθυμία τους σε πραγματικότητα- ότι σήμαινε "ναι" σε οποιοδήποτε Σύνταγμα για να φύγει η Επανάσταση. Τούτο όμως δεν ευσταθεί λογικώς για δύο λόγους: Πρώτον, διότι ο λαός ψηφίζοντας το Σύνταγμα παρείχε ταυτοχρόνως στην Επανάσταση την αιτηθείσα υπ' αυτής εξουσιοδότηση όπως ασκήσει την εξουσία εν λευκώ, άνευ χρονικού προσδιορισμού. Και δεύτερον, διότι θα έπρεπε να δεχθούμε ότι ο Ελληνικός λαός, διά τον οποίο ο θεσμός του κληρονομικού ανωτάτου άρχοντος αποτελεί ανέκαθεν αντικείμενο μονίμου αμφισβητήσεως, μετεβλήθη εν το συνόλω του σχεδόν εις ένθερμο θιασώτη της βασιλείας, τρία μόλις έτη μετά την λαίλαπα του 1965-1966 και λίγο μετά το άφρον βασιλικό πραξικόπημα της 13ης Δεκεμβρίου 1967, το οποίο και οι πλέον απαθείς εκ των πολιτών αντελήφθησαν ποιας έκτασης κίνδυνο εθνικής καταστροφής απετέλεσε. Αναμφισβήτως, λοιπόν, ο Ελληνικός λαός με την συντριπτική πλειονοψηφία του 92% κατά το Δημοψήφισμα του 1968 απάντησε ΝΑΙ εις την Επανάσταση, που του πρόσφερε την ελπίδα και τη δυνατότητα επιβιώσεως μετά το χάος, στο οποίο τον είχε οδηγήσει. Τούτο, άλλωστε, απεδείχθη σαφώς στην πράξη και στη συνέχεια μέχρι σήμερα με την απόλυτη συμπαράσταση του λαού εις το έργο της Εθνικής Κυβερνήσεως.
Η Επανάσταση ήλπιζε ότι μετά το Δημοψήφισμα τουλάχιστον ο κληρονομικός ανώτατος άρχων θα συνήγε τα αναγκαία συμπεράσματα, θα ενετάσσετο νομιμοφρόνως εντός των πλαισίων του Συντάγματος του 1968 και θα συνέβαλλε στη διασφάλιση ομαλού πολιτικού βίου κατά τις ανάγκες του λαού και τις προσδοκίες και υποσχέσεις της Επανάστασης. Δυστυχώς όμως οι ελπίδες αυτές απεδείχθησαν φρούδαι. Ο βασιλεύς, αυτοεξόριστος μετά το τερατώδες πραξικόπημα της 13ης Δεκεμβρίου 1967, επεδόθη στο εξωτερικό σε δραστηριότητες μαρτυσούσας ασυγχώρητη για ενήλικο άτομο ανωριμότητα.
Συνεργάστηκε μετά των αντιδραστικών όλων των αποχρώσεων, παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις της Κυβερνήσεως. Στράφηκε ευθέως κατά των Ενόπλων Δυνάμεων. Συμπεριφέρθηκε και υποχθονίως και εκ του εμφανούς ως κομματάρχης τυχοδιωκτών, χρεωκόπων, συνοδοιπόρων, δολιοφθορέων και δολοφόνων ακόμη. Και προ ημερών οργάνωσε διά συντονισμένων πολιτικών, συνωμοτικών και στασιαστικών ενεργειών, όπως απεδείχθη εκ των ανακρίσεων, νέο πραξικόπημα εναντίον της Επανάστασης και της ησυχίας του λαού, ίσως διότι μετά το πρώτο πραξικόπημά του η Επανάσταση δεν θέλησε, εξ άκρας επιεικείας, να επιβάλει την ενδεδειγμένη για αυτές τις περιπτώσεις κάθαρση. Ελησμόνησε ότι οι κληρονομικοί άρχοντες είναι ανεύθυνοι κατά το Σύνταγμα, αλλά υπεύθυνοι έναντι της Ιστορίας και των απογόνων τους.
Ήχθημεν ούτω εκ των πραγμάτων προ του διλήμματος: Ή να διατηρήσωμε την άσκηση της εξουσίας υπό τη σημερινή μορφή, αθετώντες την δοθείσα προς το λαό υπόσχεση περί μεταβάσεως σε πλήρη συνταγματικό βίο. Ή να ανασυντάξωμε εκ βάθρων την πολιτεία εντός νέων δημοκρατικών πλαισίων, τα οποία θα αποκλείουν πλέον τοιαύτες επιβουλές. Και εις το δίλημμα τούτο ετάχθημεν αποφασιστικώς, αδιστάκτως και αμετακλήτως υπέρ της δευτέρας λύσεως, ελεύθεροι παντός πάθους και άνευ συναισθηματικών προκαταλήψεων.
Ελληνικέ Λαέ, ζήτω η Δημοκρατία!
Διά Συντακτικής Πράξης ψηφισθείσης υπό του Υπουργικού Συμβουλίου και δημοσιευθείσης ήδη στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως εγκαθιδρύεται εν Ελλάδι πολίτευμα Προεδρικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. και καταργείται το Πολίτευμα του Συντάγματος του 1968.
Από της στιγμής ταύτης και δυνάμει της επαναστατικής Συντακτικής Πράξης αναλαμβάνω τις αρμοδιότητες του προσωρινού Προέδρου της Ελληνικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και υπόσχομαι ενώπιον Θεού και ανθρώπων ότι:
Εντός μηνός θα τεθούν υπ' όψιν του Ελληνικού λαού σε σχέδιο οι απαραίτητες θεμελιώδεις καταστατικές διατάξεις για την προσαρμογή του Συντάγματος του 1968 εις το εγκαθιδρυόμενο δημοκρατικό πολίτευμα.
Εντός διμήνου από σήμερα θα κληθή ο Ελληνικός λαός όπως διά Δημοψηφίσματος αποφανθεί επί της πολιτειακής μεταβολής και των αναγκαίων συνταγματικών διαρρυθμίσεων.
Αμέσως μετά την επικύρωση του Δημοψηφίσματος από τον Άρειο Πάγο θα τεθούν σε κίνηση οι διαδικασίες για την διαμόρφωση του νέου Συντάγματος και τη θέση αυτού σε ισχύ εξ ολοκλήρου, ώστε μέχρι του τέλους του 1974 ο Ελληνικός λαός να ασκήσει πλήρως τα πολιτικά δικαιώματά του και, διά της διεξαγωγής βουλευτικών εκλογών, να αναδείξει τους αντιπροσώπους του, τιθεμένου ούτω εν λειτουργία του κοινοβουλευτικού δημοκρατικού πολιτεύματός μας.
Έλληνες και Ελληνίδες.
Δεν ήταν πρόθεση της Επανάστασης να υποδείξει ριζική πολιτειακή μεταβολή και απόδειξη περίτρανη αυτού αποτελεί το Σύνταγμα του 1968. Την μεταβολή την κατέστησε επιβεβλημένη αυτός ούτος ο κληρονομικός ανώτατος άρχων διά της όλης συμπεριφοράς του από της αναρρήσεώς του προ εννιαετίας μέχρι σήμερα, εκπεσών μόνος του εκ του θρόνου.
Εσήμανε τώρα η ώρα για να εισέλθετε εις το στίβο της ενεργού πολιτικής ζωής με ολοκληρωμένα τα δικαιώματά σας και να αναλάβετε τις ευθύνες σας έναντι της Ιστορίας. Από σας πλέον εξαρτάται η δημιουργία μιας νέας Ελλάδας με κατωχυρωμένο ομαλό πολιτικό βίο, τον οποίο ουδέποτε μέχρι τούδε γνωρίσατε. Υποτάξετε εις το εθνικό συμφέρον κάθε άλλο υπολογισμό, λυτρωμένοι από οποιαδήποτε μνησικακίας, αλλά και πλήρεις αποφασιστικότητας. Απαλλάξατε την Ελλάδα από τη μοναρχία ήτις αποτελεί ξεπερασμένο πλέον υπόλειμμα άλλων εποχών και αποδώσατέ της την Δημοκρατίαν, την οποία ενοσταλγούσαν και ελαχταρούσαν πολλαί Ελλήνων γενεαί, δια να την χαρήτε και να την λαμπρύνετε σεις, τα τέκνα σας και τα τέκνα των τέκνων σας.
Ζήτω η Ελληνική Δημοκρατία!
Εν Αθήναις τη 1 Ιουνίου 1973
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας
Γεώργιος Χ. Παπαδόπουλος
Αφορμή θα σταθεί η ανταρσία του πλοίου του ναυτικού "Βέλους", το οποίο αποχώρησε από άσκηση του ΝΑΤΟ και ζήτησε άσυλο στην Ιταλία. Αυτό ήταν το διάγγελμα που παρουσίασε προς τον Ελληνικό λαό ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο οποίος την ίδια μέρα θα αναλάβει καθήκοντα προσωρινού Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας.
 |
| Οι αξιωματικοί του Βέλος στην Ιταλία |
Ελληνικέ Λαέ,
Εν ονόματι της Επαναστάσεως, η οποία συνεχίζεται αναπτυσσομένη μέχρις ολοκληρώσεως και κατοχυρώσεως της αποστολής της, απευθύνομαι σήμερον προς τον νου, αλλά και προς την καρδιά σου και με υψηλή συνείδηση του υπέρτατου χρέους έναντι του Έθνους και της Ιστορίας, σε καλώ όπως, αιρόμενος υπεράνω ατομικών αδυναμιών, αντιμετωπίσης το θέμα της Ελλάδος με αποκλειστικώς εθνικά κριτήρια, χάριν του μέλλοντός σου και του μέλλοντος των γενεών, που έρχονται.
Η Επανάσταση, με τη βοήθειά σου και διά κοινής όλων μας προσπάθειας, τα αποτελέσματα της οποίας εχαρακτηρίσθηκαν διεθνώς ως "θαύμα της συγχρόνου Ελλάδος", συνεπλήρωσε πλέον το αποτρεπτικό και ανορθωτικό μέρος της αποστολής της. Ο εμφύλιος πόλεμος, ο οποίος επήρχετο απειλητικός, απετράπη. Ο κίνδυνος τελικής επικρατήσεως του καραδοκούντος κομμουνισμού απεσοβήθη. Εδημιουργήθησαν υγιείς βάσεις σταθερής οικονομικής αναπτύξεως. Εβελτιώθη το βιοτικό επίπεδο όλων των κοινωνικών στρωμάτων. Εξασφαλίσθη η πολύτιμη εσωτερική γαλήνη της χώρας. Εθεσπίσθηκαν και ετέθησαν σε εφαρμογή πλείσται μεταρρυθμίσεις διοικητικού και κοινωνικού εκσυγχρονισμού. Ενεθαρρύνθη και ενισχύθη η ατομική πρωτοβουλία. Κατασκευάστηκαν μεγάλης έκτασης έργα υποδομής. Οργανώθη αρτίως η εθνική άμυνα. Αναπτύχθηκαν εποικοδομητικές σχέσεις με όλες τις χώρες. Καρπός της ωραίας αυτής και κοινής προσπάθειας είναι η διαμορφωθείσα έκδηλος εθνική αυτοπεποίθηση.
Η Επανάσταση έταξε, επίσης, ως σκοπό της να εξυγιάνη τον πολιτικό βίο της χώρας, ν' αποκλείσει κάθε πιθανότητα παλινδρομήσεως προς το παρελθόν, να οργανώσει τη δημόσια ζωή χωρίς κινδύνους διχασμών, εθνικών αποπροσανατολισμών και κοινωνικών αναταραχών και να εγκαθιδρύσει εξουσία αντλουμένη εκ του λαού, ασκούμενη διά του λαού και ελεγχομένη από το λαό, άνευ της δυνατότητας παρεμβάσεως οποιουδήποτε ξένου εις την ελευθέρα εθνική βούλησή του και επηρεασμού της από οποιασδήποτε μορφής δημοκοπίας.
Προσπάθεια προς την κατεύθυνση αυτή άρχισε με την κατάρτιση -μέσω συνεργασίας ομάδος ειδικών νομομαθών, Κυβερνήσεως και λαού- του ψηφισθέντος κατά Σεπτέμβριο του 1968 Συντάγματος. Το Σύνταγμα τούτο, δεχόμενο τους θεμελιώσεις κανόνες του προϊσχύσαντος Συντάγματος του 1952, απέβλεπε εις τη διαμόρφωση πλαισίου λειτουργίας της πολιτείας, εντός του οποίου θα εξουδετερούντο οι διαπιστωμένες υφ' όλων αδυναμίες του παρελθόντος, οι χαρακτηριστικότερες των οποίων ήταν: η έλλειψη αρμονικής συνεργασίας των εξουσιών, η άνευ συνειδήσεως πολιτικής ευθύνης δημοκοπία, η κακή χρήση της λαϊκής εντολής και η χαμηλή στάθμη της κοινοβουλευτικής διαδικασίας.
Προτείνοντας το Σύνταγμα εκείνο εις το λαό προς έγκριση, ζητήσαμε ταυτοχρόνως και την εξουσιοδότησή του όπως τηρηθούν εν αναστολή ορισμένα άρθρα του, τα οποία θα ετίθεντο σταδιακά εν ισχύ με απόφαση της Κυβερνήσεως' όπως ασκήται η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία υπό της Κυβερνήσεως μέχρι πλήρους εφαρμογής του Συντάγματος' και όπως την απόφαση της πλήρους εφαρμογής, διά της διενέργειας εκλογών και προσκλήσεως του αυτοεξόριστου βασιλέως προς επάνοδο, λάβη κατ' ελευθέρα κρίση της η Κυβέρνηση. Και ο λαός διά της συντριπτικής πλειονοψηδίας του 92% των πολιτών απάντησε: ΝΑΙ.
Τι εσήμαινε όμως εκείνο το ΝΑΙ; "Ναι" εις το Σύνταγμα ή "ναι" στην Επανάσταση; Υποστήριξαν τινες -μετουσιώνοντες την επιθυμία τους σε πραγματικότητα- ότι σήμαινε "ναι" σε οποιοδήποτε Σύνταγμα για να φύγει η Επανάσταση. Τούτο όμως δεν ευσταθεί λογικώς για δύο λόγους: Πρώτον, διότι ο λαός ψηφίζοντας το Σύνταγμα παρείχε ταυτοχρόνως στην Επανάσταση την αιτηθείσα υπ' αυτής εξουσιοδότηση όπως ασκήσει την εξουσία εν λευκώ, άνευ χρονικού προσδιορισμού. Και δεύτερον, διότι θα έπρεπε να δεχθούμε ότι ο Ελληνικός λαός, διά τον οποίο ο θεσμός του κληρονομικού ανωτάτου άρχοντος αποτελεί ανέκαθεν αντικείμενο μονίμου αμφισβητήσεως, μετεβλήθη εν το συνόλω του σχεδόν εις ένθερμο θιασώτη της βασιλείας, τρία μόλις έτη μετά την λαίλαπα του 1965-1966 και λίγο μετά το άφρον βασιλικό πραξικόπημα της 13ης Δεκεμβρίου 1967, το οποίο και οι πλέον απαθείς εκ των πολιτών αντελήφθησαν ποιας έκτασης κίνδυνο εθνικής καταστροφής απετέλεσε. Αναμφισβήτως, λοιπόν, ο Ελληνικός λαός με την συντριπτική πλειονοψηφία του 92% κατά το Δημοψήφισμα του 1968 απάντησε ΝΑΙ εις την Επανάσταση, που του πρόσφερε την ελπίδα και τη δυνατότητα επιβιώσεως μετά το χάος, στο οποίο τον είχε οδηγήσει. Τούτο, άλλωστε, απεδείχθη σαφώς στην πράξη και στη συνέχεια μέχρι σήμερα με την απόλυτη συμπαράσταση του λαού εις το έργο της Εθνικής Κυβερνήσεως.
Η Επανάσταση ήλπιζε ότι μετά το Δημοψήφισμα τουλάχιστον ο κληρονομικός ανώτατος άρχων θα συνήγε τα αναγκαία συμπεράσματα, θα ενετάσσετο νομιμοφρόνως εντός των πλαισίων του Συντάγματος του 1968 και θα συνέβαλλε στη διασφάλιση ομαλού πολιτικού βίου κατά τις ανάγκες του λαού και τις προσδοκίες και υποσχέσεις της Επανάστασης. Δυστυχώς όμως οι ελπίδες αυτές απεδείχθησαν φρούδαι. Ο βασιλεύς, αυτοεξόριστος μετά το τερατώδες πραξικόπημα της 13ης Δεκεμβρίου 1967, επεδόθη στο εξωτερικό σε δραστηριότητες μαρτυσούσας ασυγχώρητη για ενήλικο άτομο ανωριμότητα.
Συνεργάστηκε μετά των αντιδραστικών όλων των αποχρώσεων, παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις της Κυβερνήσεως. Στράφηκε ευθέως κατά των Ενόπλων Δυνάμεων. Συμπεριφέρθηκε και υποχθονίως και εκ του εμφανούς ως κομματάρχης τυχοδιωκτών, χρεωκόπων, συνοδοιπόρων, δολιοφθορέων και δολοφόνων ακόμη. Και προ ημερών οργάνωσε διά συντονισμένων πολιτικών, συνωμοτικών και στασιαστικών ενεργειών, όπως απεδείχθη εκ των ανακρίσεων, νέο πραξικόπημα εναντίον της Επανάστασης και της ησυχίας του λαού, ίσως διότι μετά το πρώτο πραξικόπημά του η Επανάσταση δεν θέλησε, εξ άκρας επιεικείας, να επιβάλει την ενδεδειγμένη για αυτές τις περιπτώσεις κάθαρση. Ελησμόνησε ότι οι κληρονομικοί άρχοντες είναι ανεύθυνοι κατά το Σύνταγμα, αλλά υπεύθυνοι έναντι της Ιστορίας και των απογόνων τους.
Ήχθημεν ούτω εκ των πραγμάτων προ του διλήμματος: Ή να διατηρήσωμε την άσκηση της εξουσίας υπό τη σημερινή μορφή, αθετώντες την δοθείσα προς το λαό υπόσχεση περί μεταβάσεως σε πλήρη συνταγματικό βίο. Ή να ανασυντάξωμε εκ βάθρων την πολιτεία εντός νέων δημοκρατικών πλαισίων, τα οποία θα αποκλείουν πλέον τοιαύτες επιβουλές. Και εις το δίλημμα τούτο ετάχθημεν αποφασιστικώς, αδιστάκτως και αμετακλήτως υπέρ της δευτέρας λύσεως, ελεύθεροι παντός πάθους και άνευ συναισθηματικών προκαταλήψεων.
Ελληνικέ Λαέ, ζήτω η Δημοκρατία!
Διά Συντακτικής Πράξης ψηφισθείσης υπό του Υπουργικού Συμβουλίου και δημοσιευθείσης ήδη στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως εγκαθιδρύεται εν Ελλάδι πολίτευμα Προεδρικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. και καταργείται το Πολίτευμα του Συντάγματος του 1968.
Από της στιγμής ταύτης και δυνάμει της επαναστατικής Συντακτικής Πράξης αναλαμβάνω τις αρμοδιότητες του προσωρινού Προέδρου της Ελληνικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και υπόσχομαι ενώπιον Θεού και ανθρώπων ότι:
Εντός μηνός θα τεθούν υπ' όψιν του Ελληνικού λαού σε σχέδιο οι απαραίτητες θεμελιώδεις καταστατικές διατάξεις για την προσαρμογή του Συντάγματος του 1968 εις το εγκαθιδρυόμενο δημοκρατικό πολίτευμα.
Εντός διμήνου από σήμερα θα κληθή ο Ελληνικός λαός όπως διά Δημοψηφίσματος αποφανθεί επί της πολιτειακής μεταβολής και των αναγκαίων συνταγματικών διαρρυθμίσεων.
Αμέσως μετά την επικύρωση του Δημοψηφίσματος από τον Άρειο Πάγο θα τεθούν σε κίνηση οι διαδικασίες για την διαμόρφωση του νέου Συντάγματος και τη θέση αυτού σε ισχύ εξ ολοκλήρου, ώστε μέχρι του τέλους του 1974 ο Ελληνικός λαός να ασκήσει πλήρως τα πολιτικά δικαιώματά του και, διά της διεξαγωγής βουλευτικών εκλογών, να αναδείξει τους αντιπροσώπους του, τιθεμένου ούτω εν λειτουργία του κοινοβουλευτικού δημοκρατικού πολιτεύματός μας.
 |
| Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος το 1973 |
Έλληνες και Ελληνίδες.
Δεν ήταν πρόθεση της Επανάστασης να υποδείξει ριζική πολιτειακή μεταβολή και απόδειξη περίτρανη αυτού αποτελεί το Σύνταγμα του 1968. Την μεταβολή την κατέστησε επιβεβλημένη αυτός ούτος ο κληρονομικός ανώτατος άρχων διά της όλης συμπεριφοράς του από της αναρρήσεώς του προ εννιαετίας μέχρι σήμερα, εκπεσών μόνος του εκ του θρόνου.
Εσήμανε τώρα η ώρα για να εισέλθετε εις το στίβο της ενεργού πολιτικής ζωής με ολοκληρωμένα τα δικαιώματά σας και να αναλάβετε τις ευθύνες σας έναντι της Ιστορίας. Από σας πλέον εξαρτάται η δημιουργία μιας νέας Ελλάδας με κατωχυρωμένο ομαλό πολιτικό βίο, τον οποίο ουδέποτε μέχρι τούδε γνωρίσατε. Υποτάξετε εις το εθνικό συμφέρον κάθε άλλο υπολογισμό, λυτρωμένοι από οποιαδήποτε μνησικακίας, αλλά και πλήρεις αποφασιστικότητας. Απαλλάξατε την Ελλάδα από τη μοναρχία ήτις αποτελεί ξεπερασμένο πλέον υπόλειμμα άλλων εποχών και αποδώσατέ της την Δημοκρατίαν, την οποία ενοσταλγούσαν και ελαχταρούσαν πολλαί Ελλήνων γενεαί, δια να την χαρήτε και να την λαμπρύνετε σεις, τα τέκνα σας και τα τέκνα των τέκνων σας.
Ζήτω η Ελληνική Δημοκρατία!
Εν Αθήναις τη 1 Ιουνίου 1973
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας
Γεώργιος Χ. Παπαδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου