Η αντιβασιλική τακτική

Ο Αυτοκράτορας Ιωάννης Παλαιολόγος

Ο αντιβασιλισμός δεν μεταχειρίζεται πολιτικό λόγο, αλλά δυσφημεί τη Βασιλεία. Ασφαλώς οι ύβρεις είναι αναντιμετώπιστοι. Ακόμη η απάντηση με ύβρεις δεν επιλύει διαφορές, απεναντίας οδηγεί σε οξύτητα. Εάν οι αντιβασιλικοί υποστήριζαν τις θέσεις τους με επιχειρήματα, από την ιστορία, πολιτική, κοινωνιολογία, ψυχολογία, πολιτειολογία κτλ θα είχαμε να αντιτείνουμε και να απαντήσουμε, με τα δικά μας επιχειρήματα, ώστε τελικώς να επικρατεί ο επιχειρηματολογήσας καλύτερος.


Για το βασιλικό θεσμό μπορεί κάποιος να έχει αντιρρήσεις και να διαφωνεί με αυτόν. Δικαίωμά του. Εμείς τι λέμε; Λέμε ότι η αντίρρηση και η διαφωνία είναι δεκτές, δεν τις αρνούμαστε, αλλά ζητούμε να τις υποστηρίζουν με επιχειρήματα, με πολιτικό λόγο δηλαδή κι όχι με ύβρεις. Τούτο επιβάλλει η λογική και η ηθική.
Δεν θέλεις Βασιλέα; Δικαίωμά σου. Πες μας όμως το γιατί! Όχι να υβρίζεις τον Βασιλέα. Κάθε τίμιος άνθρωπος θα συμφωνεί, με την σκέψη μας αυτή. Δυστυχώς οι φανατικοί αντιβασιλικοί εκφράζουν τα αντιβασιλικά αισθήματά τους με προσβλητικά λόγια, υβρίζουν και το παράδειγμα δίνουν οι αριστεροί τηλεπαρουσιαστές, οι οποίοι σχολιάζουν ειρωνικά τη Βασιλεία.

Οι αυτοαποκαλούμενοι δημοκράτες μονολογούν, εναντίον της Βασιλείας. Ουδέποτε τόλμησαν να συνομιλήσουν, από την τηλεόραση, κατά πρόσωπο με βασιλόφρονες. Αποφεύγουν το διάλογο, τον οποίο αντικαθιστούν με μονόλογο ύβρεων. Έτσι είναι η τακτική τους, διότι έτσι είναι ο προσωπικός και οικογενειακός τους πολιτισμός.

Αν ξαναδιαβάσετε τις εφημερίδες της εποχής του τελευταίου δημοψηφίσματος, μέσω του οποίου ο «εθνάρχης» Καραμανλής έλυσε για πάντα (!) το πολιτειακό, θα διαπιστώσετε, ότι οι ποικίλοι τάχα διανοούμενοι, ψευτοακαδημαϊκοί κτλ δεν έγραψαν ένα άρθρο, στο οποίο να παρέθεταν τους λόγους αρνήσεως της Βασιλείας. Απλώς ύβριζαν. Η πολιτική ευτελίσθη σε καταγώγιο εν ονόματι της δημοκρατίας.

Με κάτι τέτοια, με την προπαγάνδα και τα πολλά χρήματα οδηγήθηκε η λαϊκή εκλογική αγέλη στο δημοψήφισμα, όπου ο κάθε κυρ-Μήτσος και το κάθε Κατιναριό αποφάνθηκε, περί του πολιτεύματος, περί του οποίου βεβαίως ουδεμία γνώση είχαν. Η πλειοψηφία ψήφισε ότι της υπέδειξε το κόμμα.

Η αντιβασιλική τακτική αρχικώς βασίζεται στο μονόλογο και στην ύβρι. Αυτή είναι δυστυχώς η αλήθεια, την οποία είδαμε και ζήσαμε και δεν φαίνεται, ότι θα αλλάξει.

Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος Β' της Ελλάδας

Επιπλέον, εδώ και πολλά χρόνια, καταβάλλεται προσπάθεια, με επιτυχία εν μέρει, να λησμονηθεί ο Έλλην Βασιλεύς, ο οποιοσδήποτε Βασιλεύς. Επιμένουν να αφαιρέσουν από την ανάμνηση των Ελλήνων και κυριολεκτικώς να σβήσουν από την Εθνική μας μνήμη τη Βασιλεία. Αποτρέπουν κάθε τι που ενθυμίζει Βασιλέα. Για παράδειγμα στην πρωτεύουσα δεν έχει ανδριάντα ο Βασιλεύς-Κοσμοκράτωρ Αλέξανδρος, για τον οποίο η παγκόσμια βιβλιογραφία έχει 31.000 περίπου βιβλία και η Ελληνική 3 ιδιωτικός και κρατικώς, πανεπιστημιακώς και ακαδημαϊκώς μηδέν!!! Ο Βασιλεύς Φίλιππος Β', οι 85 Αυτοκράτορες του Βυζαντίου, οι Βασιλείς των Μυκηνών, της Κρήτης, της Μακεδονία, ουδείς έχει ανδριάντα. Οι διάδοχοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και οι Επίγονοι, οι οποίοι δημιούργησαν αυτοκρατορίες και συνολικώς επί αιώνες κυβέρνησαν τον κόσμο, δεν έχουν ανδριάντες. Έστησαν ανδριάντες του εφίππου σφαγέως του Ελληνικού Λαού, ομοφυλόφιλου ποινικού καταδίκου Άρη Βελουχιώτη και δεν έχουν ανδριάντα ο Πτολεμαίος, ο Σέλευκος, ο Αντίοχος, ο Μίνωας, ο Αγαμέμνονας, ο Αχιλλέας, ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο Ηράκλειος, ο Νικηφόρος, ο Τσιμισκής κτλ. Τυχαία; Φυσικά όχι. Που είναι ο πνευματικός και πολιτικός κόσμος να διαμαρτυρηθεί για την παράλειψη; Πουθενά. Σιωπούν μήπως τους χαρακτηρίσουν βασιλικούς!!! Ναι. Εκεί φθάσαμε. Οι εθνοπροδότες ξενόδουλοι εγκληματίες κομμουνιστές να διαφημίζονται στις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες και οι βασιλικοί να τελούν υπό διωγμό. Ο θρίαμβος του παραλογισμού.

Ο Βασιλιάς της Ελλάδας Παύλος
με το γιο του Διάδοχο Κωνσταντίνο

Συμπερασματικά η τακτική των αντιβασιλικών συνίσταται στο μονόλογο, στην ύβρη και στην αποσιώπηση. Κατ' αυτό τον ραδιουργικό τρόπο παραμερίζεται η Βασιλεία, από τη δημόσια ζωή, με αποτέλεσμα η εσωτερική κι εξωτερική πολιτική της χώρας να επαφίεται στην ανέλεγκτη δραστηριότητα των πολιτικάντηδων.

Δεν υπάρχει ένας Βασιλεύς που θα αναχαιτίσει ζημιογόνες πολιτικές. Δεν υπάρχει ένας Βασιλεύς, που θα καλέσει τον κάθε πρωθυπουργό προς λογοδοσία. Δεν υπάρχει ένας Βασιλεύς, που θα σταματήσει το μεγάλο φαγοπότι των απατεώνων πολιτικάντηδων.

Αν όμως υπήρχε Βασιλεύς, δεν θα εφθάναμε στα πολλά δεινά! Διότι θα επενέβαινε και θα εμπόδιζε το κατρακύλισμα ή αν συνέβαιναν αυτά θα τα ανέτρεπε. Ο Βασιλεύς μπορεί να καλέσει τον πρωθυπουργό, να του παρατηρήσει: "Που πάμε κ. πρωθυπουργέ;" και να λάβει μέτρα. Ο πρόεδρος της δημοκρατίας αποδεδειγμένως δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο, αλλά παραμένει απαθής. Ανάκτορα, τιμές, χρήματα, προβολή, αισιοδοξία και πίστη στη δημοκρατία. Εύγε του....

Από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Πλεύρη, "Η Βασιλεία", Εκδόσεις Ήλεκτρον, 2004