Ο ξεχασμένος Γεώργιος Στρέιτ

Ο Γεώργιος Στρέιτ γεννήθηκε στην Πάτρα στις 13 Φεβρουαρίου 1868. Ήταν γιος του νομομαθούς Στέφανου Στρέιτ και της Βικτωρίας Λόντου. Φοίτησε στο «Παιδαγωγείο του Συλλόγου προς Διάδοσιν των Ελληνικών Γραμμάτων», στο Ελληνικό Λύκειο του Σιμόπουλου και στο Βασιλικό Γυμνάσιο της Λειψίας, από το πανεπιστήμιο της οποίας ανακηρύχθηκε διδάκτορας το 1892, μετά την διατριβή του «Περί αντιστάσεως κατά της Αρχής». Αναγορεύτηκε υφηγητής (βοηθός καθηγητή) του Δημοσίου και Ιδιωτικού Διεθνούς Δικαίου στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1894 και τρία χρόνια αργότερα εξελέγη τακτικός καθηγητής. Με προτάσεις και υπομνήματα, επισήμανε την εθνική ανάγκη ιδρύσεως Πανεπιστημίου στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας, που θα συντελούσε στην εξέλιξή της σε εθνικό και πολιτισμικό κέντρο, συμβάλλοντας έτσι στην ίδρυση του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Αναδείχθηκε από τις ευρύτερες νομικές του γνώσεις του συμμετέχοντας σε νομοπαρασκευαστικές επιτροπές για την εκπόνηση και την αναθεώρηση του Αστικού Κώδικα, και υπήρξε νομικός σύμβουλος του υπουργείου εξωτερικών. Υπηρέτησε ως μέλος Ελληνικής αντιπροσωπείας σε διεθνές συναντήσεις και ήταν μέλος της Ακαδημίας του Διεθνούς Δικαίου και του Διαρκούς Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου στη Χάγη.

Ο Στρέιτ διετέλεσε προσωπικός καθηγητής του τότε Διαδόχου Κωνσταντίνου. Το 1910 απεστάλη ως πληρεξούσιος υπουργός στη Βιέννη με αποστολή τη βελτίωση των ελληνοαυστριακών σχέσεων στις παραμονές των Βαλκανικών Πολέμων. Ο Στρέιτ συνέβαλε στην βελτίωση των σχέσεων με την Αυστροουγγαρία, αλλά και τη Γερμανία.

Τον Δεκέμβριο του 1912, μετά το τέλος του Α' Βαλκανικού Πολέμου, ο Στρέιτ διορίστηκε έκτακτος απεσταλμένος πληρεξούσιος υπουργός στη Συνδιάσκεψη Ειρήνης στο Λονδίνο, οι εργασίες της οποίας διήρκεσαν έως τον Ιούνιο του 1913. Τον Δεκέμβριο του 1913 ανήλθε στη θέση του υπουργού εξωτερικών στην κυβέρνηση Βενιζέλου, από την οποία αναγκάστηκε να παραιτηθεί τον Αύγουστο του 1914, εξαιτίας των έντονων πιέσεων του πρωθυπουργού Βενιζέλου για έξοδο της Ελλάδας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των Αγγλογάλλων. Ο Γεώργιος Στρέιτ συμφωνούσε ότι επί του παρόντος η σωστή πολιτική ήταν η διατήρηση της ουδετερότητας.

Αργότερα, ο Στρέιτ έγινε σύμβουλος του Βασιλέως Κωνσταντίνου Α' και μαζί με τον Ιωάννη Μεταξά ήταν από τους πιο στενούς του φίλους.

Μετά την βίαιη εκθρόνιση του Βασιλιά Κωνσταντίνου το 1917, ο Γεώργιος Στρέιτ τον ακολούθησε στην εξορία στην Ελβετία. Το 1922, μετά την καταστροφή στη Μικρά Ασία ως αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην Κοινωνία των Εθνών, ανέλαβε πρωτοβουλίες για τη σωτηρία προσφύγων. Κατόπιν απέφυγε την ανάμειξη με την πολιτική επικεντρώνοντας τη δράση του στο ακαδημαϊκό έργο, γεγονός που κατέστησε το όνομά του σεβαστό στους ευρωπαϊκούς πανεπιστημιακούς κύκλους.

Η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή του 1906. Ο Γεώργιος Στρέιτ ήταν μέλος της.
(Βρίσκεται πίσω από το Διάδοχο Κωνσταντίνο)

Ανάμεσα στο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνονται το Σύστημα Διεθνούς Ιδιωτικού Δικαίου (1906) και το Ιδιωτικό Διεθνές Δίκαιο (1937). Ήταν μέλος της Διεθνούς Ναυτικής Ενώσεως, νομικός σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας και της Ανώνυμης Εταιρείας Υδάτων Αθηνών-Πειραιώς Περιχώρων. Το 1929 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ενώ το 1931 πρόεδρός της. Το 1933 εξελέγη αριστίνδην γερουσιαστής της Ελλάδας. Πέθανε στην Αθήνα στις 27 Δεκεμβρίου 1948. Ήταν παντρεμένος με την Ιουλία Καραθεοδωρή και είχε μια κόρη την Δέσποινα, σύζυγο του Ιωάννη Γερουλάνου, και ένα γιο, τον Στέφανο. Δισέγγονός του είναι ο Παύλος Γερουλάνος.